Hallo lieve mensen!

 

Ik ben Vero.

Getrouwd met Pauwel en moeder van twee volwassen zonen.

Dogmom van cocker spaniel Diva.

Fiere oma van kleine Luka. 

Ik woon al jaren in het landelijke Kleit, deelgemeente van Maldegem.

De liefde voor het koken en huiselijke gezelligheid heb ik zonder twijfel van mijn grootmoeder meegekregen.

Elke schoolvakantie stonden we uren samen in de keuken in de potten te roeren om receptjes uit te proberen. Ik denk er nog elke keer met een warm hart aan terug!

Een sportief type? Nee dat was ik niet. Het sporten liet ik liever aan onze zonen en mijn man.

Ondertussen is deze man een beetje loopverslaafd geraakt, met ondertussen meer dan 200 marathons en ultralopen achter zijn naam. Samen met die loopverslaving moest er dus gesleuteld worden aan wat er op tafel kwam. Gezonde voeding is voor mij altijd belangrijk geweest, maar de laatste jaren uitgegroeid tot een passie. Bij deze ben ik mij ook meer en meer gaan verdiepen in sportvoeding. 

 

En toen ging het licht uit...

Ik was er ook zo één: altijd maar klaarstaan voor een ander. Me voor alles en iedereen verantwoordelijk voelen. Alles willen doen, alles oppakken, niemand willen teleurstellen. Perfectionistisch als ik was moest alles goed gebeuren. En maar doorgaan, geen 'nee' kunnen zeggen. Ik deed het allemaal, zonder problemen. Ook mijn werk bezorgde mij geen voldoening meer. De toenemende druk en de minder goede werksfeer bezorgde mij meer en meer stress. Ik had steeds meer last van lichamelijke klachten, maar ik bleef maar doorgaan. In mijn leven zijn angsten altijd aanwezig geweest. Nog steeds, eerlijk gezegd. Ik verstopte me veilig achter mijn stevige beschermingsmuur. Zo kon niemand mij pijn doen. Het nadeel was dat er geen ruimte was om mezelf te zien en te zijn. Tot dat ene moment in januari 2017... toen ging het licht uit...

 

Burn-out? Ik? Daar geloof ik niets van

Dat het me even teveel geworden was, dat besefte ik wel. Maar burn-out, dat hadden anderen. Ik voelde mij compleet leeg, moe en zonder energie. Paniekaanvallen, niet kunnen slapen en huilen... uren aan een stuk. Niet kunnen toegeven, compleet ontkennen wie ik was op dit moment. Want ja, ik had wél een burn-out. En ja, het was erg én heftig. Vreselijk om te moeten toegeven. Ik had gefaald, maar vooral... wat zouden anderen er wel niet van zeggen. 

 

Daar zat ik dan. Wat nu???

Het heeft tijd nodig gehad, veel tijd. Het eindelijk kunnen toegeven aan mezelf dat ik een burn-out had. Het kunnen toegeven gaf me lucht en ruimte.

Waar ik ook achter ben gekomen, een burn-out genees je niet met medicijnen, slaappillen en/of antidepressiva, dure sessies bij een psycholoog of dergelijke. Wat mij wel geholpen geeft: bewegen, de natuur en gezonde voeding!!!

Ik ontdekte een nieuwe passie. WANDELEN!!! Alleen de natuur in, genieten van de rust en de schoonheid van de natuur, of samen met onze hond Diva. Wandelen bleek voor mij de oplossing te zijn. Het gaf me rust en de kans om mijn hoofd leeg te maken, na te denken, plannen te maken,...

Een simpel wandelingetje was na een tijdje niet meer genoeg. Ik had een doel, een ferme uitdaging nodig. Het werd de Dodentocht 2019. Wat een avontuur, wat een ervaring.

Al snel begon het te kriebelen om ook anderen de kracht van het wandelen te laten voelen en ervaren. 

Om deze reden ben ik mijn eigen bedrijf gestart.

 

Burn-out ik ben je dankbaar!

Die burn-out bracht me terug bij mezelf, bij wie ik écht ben. Ik heb nieuwe keuzes moeten maken, onder andere het loslaten van taken en van mensen. Dit laatste was best moeilijk, maar een noodzaak. 

 

I'm BACK!

Mijn kennis en ervaring wil ik graag met jullie delen.

Mijn aanpak is pittig, maar zeker leuk en uitdagend.